پایگاه خبری oyanahg.ir _ مرند

به گزارش پایگاه خبری اویاناق  به نقل از پایگاه خبری جماران؛ دکتر حمید انصاری: در ادامه برنامه انتشار اسناد دفتر حضرت امام خمینی (سلام الله علیه) چند مطلب جدید منتشر می شوند.

تاریخچه این مطالب به ۴۷ سال پیش، تیر ماه سال ۱۳۵۵ باز می گردد.  یک سال پیش از آنکه بواسطه برخی علل داخلی و خارجی اندک تغییری در سیاست سرکوبگرانه رژیم پهلوی در سال ۵۶ پدید آید، همه ۲۰ نفر اعضای «تجمع روحانیت مبارز ایران در خارج کشور» با توصیه امام خمینی در جلسه ای چند ساعته در تیر ۱۳۵۵ در نجف اشرف برای رفع اختلافات برخی اعضا و تقویت انسجام تشکیلات خویش بر سر مواد میثاقنامه و یا اساسنامه مدون مبارزاتی مجمع به توافق رسیده و اعضای هسته مرکزی تشکل را انتخاب نمودند. ۲۰ روز پس از آن امام خمینی اعضای مجمع را در منزل خویش فراخواند و طی سخنانی ضمن تقدیر از اقدام ارزنده آنان چند رهنمود تعهد زا و راهگشا برای ادامه فعالیتهای مبارزاتی در آن فضا و شرایط بسیار دشوار مبارزه در غربت بیان فرمود.

مرحوم آیت الله شیخ اسماعیل فردوسی پور عضو مجمع مذکور و یکی از سه عضو هسته مرکزی مجمع، مأموریت درج سوابق دبیرخانه ای هسته مرکزی مجمع را در همان سالهای ۵۵ تا پیروزی انقلاب در سال ۵۷ در دفتری که به همین منظور تهیه کرده بود بر عهده گرفت. خوشبختانه وی که به دقت این دفتر را طی سالهای طولانی نگهداری نموده بود طی یادداشتی که شرح آن در ادامه خواهد آمد همراه با یکی از پنج نسخه اصل میثاقنامه مذکور که به امضای اعضا مجمع رسیده است، برای نگهداری دائمی در موزه آثار مربوط به نهضت امام خمینی، به یادگار گرانقدر حضرت امام تحویل نموده است.

در ابتدای همین دفتر مرحوم آقای فردوسی پور عین متن یادداشت برداری شده از خلاصه فرمایشات امام خمینی در آن جلسه را که توسط آقای محتشمی پور ثبت گردیده بود، در همان زمان با دقت امانت دارانه درج نموده است. هر چند که قدمت این دفتر و وثاقت نویسنده آن و تأیید کامل محتوای این متن از ناحیه دیگر آثار حضرت امام در حصول اطمینان نسبت به اعتبار آن کافی بود اما جهت اطمینان بیشتر با توجه به وسواسی که اینجانب در انتساب مطالب به بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران داشته و دارم بر آن شدم تا دلایل اعتبار آن را با گواهی  شاهدان زنده آن دو نشست، بررسی و تکمیل نمایم. اسامی کامل اعضای مجمع مذکور در ادامه خواهد آمد؛ در دو روز گذشته که موفق شدم با ۶ تن از امضا کنندگان میثاقنامه – که خوشبختانه در قید حیاتند –  حضرات حجج اسلام و آیات، آقایان: ناصری، رحمت، سجادی، روحانی، فاضل فردوسی و طاووسی تماس بگیرم و ضمن قرائت متن خلاصه بیانات امام و متن میثاقنامه مذکور نظر ایشان را در رابطه با دو متن جویا شوم، حضرات نامبرده بالاتفاق بر اصالت سخن منسوب به  امام و امضاهای میثاقنامه و قطعیت جلسه امام خمینی و بر وثاقت راوی گواهی دادند و هر یک از این بزرگواران نکاتی ارزنده از اصل ماجرا و جزئیات آن را یاد آور شدند که انشاء الله با همت پایگاه اطلاع رسانی جماران در پیگیری و ضبط و انتشار خاطرات این عزیزان و دیگر اعضای نهضت مذکور، پس از انتشار این نوشتار، زوایای فراوانی که از این مقطع در سیر مبارزات ملت ایران و یاران حضرت امام در سینه ها ناگفته مانده است برای نسل جوانمان و آیندگان بازگو شوند .

افزون بر شهادت صریح نامبردگان، به کتابهای خاطرات برخی از حاضران در آن نشست، از جمله خاطرات مرحوم آقای دعایی و مرحوم سید رضا برقعی  و مجموعه بسیار مفصل و مستند ۹ جلدی خاطرات مرحوم محتشمی پور که هنوز منتشر نشده و در دست تنظیم و آماده سازی برای انتشار می باشند، و همچنین خاطرات مرحوم آقای فردوسی پور مراجعه نمودم. با مشاهده تصویر عین میثاقنامه مذکور و عین متن بیانات امام خمینی در جلد دوم خاطرات (منتشر نشده) مرحوم حاج آقای محتشمی پور که یکی از سه نفر عضو هسته مرکزی مجمع روحانیون مبارز در نجف اشرف بوده است، و توضیحات آقای فردوسی پور در همین رابطه، یقین بر صحت و اصالت هر دو متن حاصل گردید که اینک در ضمن این نوشتار تقدیم پژوهشگران و خوانندگان محترم می شود.

فرازی از بیانات حضرت امام در دیدار یادشده، شاهدی است گویا بر یکی از اصول بسیار مهم و کلیدی اندیشه سیاسی امام خمینی. اعتبار رأی اکثریت به عنوان یک مبنای عقلایی و شرعی در تصمیمات مهم سیاسی و اجتماعی در موارد اختلاف نظر در تشکلها و نهادهای جمعی، که دلیلی معتبر و یا برهانی قاطع بر آن وجود ندارد را به وضوح می توان در این بیان امام خمینی ملاحظه نمود. ضمن اینکه این بیان امام در شرایطی از خفقان حاکمیت مطلق شاه و ساواک و اقتدار رژیم پهلوی ایراد شده است که احدی حتی خوش بینانه ترین افراد نیز کمترین احتمالی برای سرنگونی شاه و برچیده شدن نظام شاهنشاهی و پیروزی نهضت امام خمینی در آن زمان را نمی داد؛ بدین جهت این بیانات در حقیقت مهر بطلانی است بر دروغ گویی و داستان پردازی کسانی که تأکید امام خمینی در مصاحبه های خویش در نوفل لوشاتو فرانسه در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی و بعد از آن بر جایگاه رأی اکثریت در نظام جمهوری اسلامی را، سوار شدن بر موج خواسته عمومی مردم و در مغایرت با اعتقاد دینی و مشی سیاسی واقعی امام معرفی کرده اند.

همچنین سخن امام در این دیدار نادرستی تحلیل کسانی که تأکید امام خمینی بر جمهوریت نظام را از باب احتجاج با مخالفان و یا از باب اضطرار و اقتضای ضرورت ناشی از افکار عمومی در سال ۵۷ بیان کرده اند آشکار می سازد. این موضوع بخصوص زمانی برجسته تر می شود که توجه کنیم در فضای سیاسی زمانی و مکانی این دیدار، سخن امام ناظر بر انتخاب نمایندگان مردم در مصادر نظام دینی در انتخاباتها نیست بلکه پیش از آن، سخن از حجیت نظر و روشی است برای خروج از بن بست اختلاف نظرها در تشکلهای دینی در مسیر دشوار مبارزات سیاسی در مقام تصمیمات مهمی که در بسیاری موارد ، آزادی و سلامت، و حتی جان افراد را به مخاطره می افکند و نتیجه تصمیمات آن چه بسا بر  کیان دین و مرجعیت و حوزه های علمیه و حتی کیان جامعه ایران و مبارزان آن اثر می نهاده است.

نکته جالب دیگر اینکه، هم در جمله توضیحی مندرج در آغاز متن پیام امام و هم در ابتدای میثاقنامه مجمع که هر دو در تیر سال ۱۳۵۵ نوشته شده اند از واژه «امام خمینی» استفاده شده است. این دو سند مکتوب، نمونه ای از دهها اسنادی هستند که نادرستی اظهارات برخی از مغرضینی که بکار بردن این عنوان برای حضرت امام را بر نتابیده و آنرا صرفا محصول فضای احساساتی دوران شور انقلاب در سال ۵۷ دانسته اند و همچنین نادرستی تصور مشهور عامه و حتی خواص از نخبگان و پژوهشگران را بر اینکه استفاده از این عنوان برای نخستین بار در مراسم بزرگداشت آیت الله حاج آقا مصطفی خمینی در هشتم آبان سال ۱۳۵۶ بکار رفته است را نیز گوشزد نموده و تصحیح می نماید؛ البته استفاده از این عنوان در سخنرانی مذکور در جمعیت انبوه حاضر در مراسم و خصوصا توزیع نوار این مراسم و مراسمهای مشابه در سال ۵۶ در سطح کشور، کاربرد این عنوان را در سطح عموم جامعه رسمیت بخشید.

یاد آور می شوم که – شاید – برای نخستین بار عنوان «امام خمینی» در کتاب معروف «سرود جهشها» اثر نویسنده برجسته و ادیب و حکیم الهی، زنده یاد استاد محمد رضا حکیمی در سال ۱۳۴۲ بکار رفت و منتشر شد و در سال پس از آن تحت تأثیر دیداری که بین استاد حکیمی و شاعر مبارز سیاسی  آن زمان : نعمت میرزازاده متخلص به ” م.آزرم” پدید آمد همین عنوان در قصیده بلند و حماسی «به نام تو سوگند» و با مطلع: «ای ز وطن دور  ای مجاهد در بند» در محافل ادبی و سیاسی آن وقت انتشار وسیع یافت. همچنین از نخستین سالهای استقرار امام خمینی در تبعیدگاه دوم در عراق خصوصا از سال ۱۳۴۸ به بعد، در تیتر معرفی برخی از پیامهای امام خمینی که در نجف اشرف و سوریه و لبنان و پاکستان و افغانستان و دیگر بلاد به زبان عربی و فارسی منتشر می شدند از همین عنوان استفاده شده است چنانکه در ایران نیز در عنوان کتاب ولایت فقیه امام خمینی که با اسم مستعار «نامه ای از امام موسوی کاشف الغطا» منتشر شد همین عنوان «امام» استفاده شده بود.

متن و تصویر یادداشت آقای فردوسی پور در رابطه با تحویل دفترچه سوابق مجمع روحانیون مبارز در نجف:

مرحوم آیت الله حاج شیخ اسماعیل فردوسی پور (متوفای ۲۶ بهمن ۱۳۸۵) که همراه با آیت الله محمد رضا ناصری (امام جمعه فعلی یزد) و مرحوم حجت الاسلام  محتشمی پور سه عضو برگزیده نشست اعضای مجمع به عنوان هسته مرکزی آن بوده اند در تاریخ ۲۰ آذر ۱۳۷۹ (شش سال قبل از رحلتش) طی یادداشتی دفتر مربوط به سوابق دبیرخانه ای مجمع روحانیون مبارز ایران در نجف را برای نگه داری همیشگی در موزه آثار مرتبط با نهضت امام خمینی تحویل یادگار امام داده است. متن یادداشت ایشان که در یکی از صفحات سفید همان دفتر و به خط ایشان مرقوم گردیده به قرار زیر می باشد:

« بسم الله الرحمن الرحیم و به نستعین

با درود و سلام فراوان به روح پر فتوح امام راحل حضرت آیه الله العظمی خمینی اعلی الله مقامه الشریف و ارواح طیبه شهید آیه الله حاج آقا مصطفی و مرحوم یادگار امام حضرت حجت‌الاسلام و المسلمین آقای حاج سید احمد آقا خمینی نورالله مضجعهما و حشرهم مع اجدادهم الطیبین الطاهرین

محضر مبارک حجهالاسلام و المسلمین جناب آقای حاج سید حسن آقا خمینی یگانه یادگار امام رضوان الله علیه و امید ملت ایران، بنا به پیشنهاد دوستان محترم این دفتر را که یادگار فعالیت‌های دوران نجف اشرف می‌باشد فراز می‌آورم، تا به عنوان یادگار در موزه آثار نگهداری شود.

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته.

اسماعیل فردوسی‌پور

۲۰/۹/۷۹ »